Regelmatig kom ik boeiende fotografen tegen, soms in het echt maar vaker digitaal. Boeiend vanwege de nieuwwaarde in het werk of juist vanwege de diepgang in het thema of onderwerp en een andere keer word ik verrast of denk ik wat is dit nou. Soms past het in mijn fotografenstraatje maar ik wil ook graag kennis maken met fotografie die minder met ‘mijn ding’ te maken heeft. Met andere woorden … er gebeurt iets door de fotografie van die ander wat me triggert. Ik plaats ze in mijn verwonder-databank. Een enkele keer haal ik er een te voorschijn en besteed ik er een blog aan.

Misschien word jij er ook wel door geïnspireerd !

# 32 MEG HEWITT

Gefascineerd door de Japanse fotografie en in het bijzonder door de Provoke-groep, vertrok de Australische selfmade fotograaf Meg Hewitt in 2015 naar Tokio om een ​​emotionele serie te produceren die de fotojournalistiek overstijgt en ruimte laat voor de verbeelding van de kijker. Meer …

# 31 MATT BLACK

Tussen 2014 en 2020 reisde fotograaf Matt Black [1970] vanuit zijn geboorteplaats in Central Valley in Californië naar honderden andere gemeenschappen met hoge armoede in de Verenigde Staten. Hij concentreerde zich op steden, dorpen en provincies met armoedecijfers van meer dan 20%.

Hij merkte dat hij van kust naar kust kon reizen zonder ooit boven de armoedegrens te komen. Zijn verkenning van deze grimmige Amerikaanse realiteit groeide uit tot meer dan 160.000 kilometer en 46 staten, verspreid over vijf reizen door het hele land. Er is een lijvig boek over dit project verschenen. Uiteraard is het boek (27×27 cm en 25 mm dik) via zijn website te koop maar eveneens bij Bol.com of Amazon.nl tegen aantrekkelijke prijzen. Meer …

# 30 ANNMARIE TORNABENE

AnnMarie Tornabene’s grootste inspiratiebron zijn de foto’s uit de picturialistische periode, voornamelijk door het werk van fotografen van weleer: Julia Margaret Cameron, Alfred Steiglitz, Edward Steichen en Anne Brigman. In deze serie ‘ode aan de pictoralisten’ zijn de foto’s verwijzend naar de eeuwwissling rond 1900 en lijken de foto’s best wat gedateerd. Meer …

# 29 LIU SUSIRAJA

Ik heb wel getwijfeld om deze blog te maken. De fotografie van deze fotograaf vind ik heftig en schokkend. Ik kan me zelfs voorstellen dat het afkeer oproept en dat men vindt dat ik de blog niet had moeten plaatsen.

Waarom ik het toch doe? De fotografie van deze fotograaf vind ik liefdevol, zonder gene, oprecht, veelzeggend en heel kwetsbaar en krachtig tegelijkertijd. Ze stelt expliciet de vraag ‘hoe kijk ik’ -‘en ook jij’- naar de wereld. Meer …

# 28 MARTIJN VAN DE GRIENDT

Wellicht is Martijn van de Griendt voor de meesten een bekende en is deze blog voor hen dus overbodig. Hij draait namelijk al heel wat jaartjes mee in het professionele circuit van de Nederlandse documentaire fotografen. Eind 2019 was bijvoorbeeld de grote expo ON/OFF van zijn hand in het Rijksmuseum te Amsterdam.

Het betrof een opdracht en Martijn zei daar destijds zelf over: “We maken oneindig veel beelden van onszelf, zijn bezig met hoe anderen ons zouden kunnen zien. Onze mobiele telefoon loodst ons door het leven en vertelt ons wie we (willen) zijn, waar we zijn, met wie en waarom. Ons mobiele oog mag zelfs mee naar de urinoirs van Lowlands: ”Kijk mam, zonder handen”. Naast de expo verscheen er een boek met de titel ‘u bevindt zich hier’, zijn tiende soloboek! Meer …

# 27 GABRIELE GALIMBERTI

Gabriele Galimberti, geboren in 1977, is een Italiaanse fotograaf die nauwelijks verblijft in zijn geboortestreek Toscane. Hij reist voor zijn fotoreportages over de hele wereld. Daarbij is steeds sprake van langlopende projecten waarbij de typologische beeldtaal een belangrijk uitgangspunt is.

Sommige daarvan zijn in boekvorm uitgebracht, zoals Toy Stories, In Her Kitchen, My Couch Is Your Couch en The Heavens. Deze laatste serie maakte hij samen met Paola Woods, een Nederlands-Canadese fotograaf, regisseur, curator en docent. Ook in zijn werk vind je typologische kenmerken, weliswaar iets minder ver doorgevoerd dan bij Galimberti. Meer …

# 26 CLAUDINE DOURY

Wim Poland, fotovriend, vroeg me vorige week of ik het werk van Claudine Doury kende. Wim denkt misschien dat ik iedereen ken, wat natuurlijk niet zo is. “Kijk maar eens”, zo stelde hij voor. Inmiddels heb ik al menig uurtje op haar website doorgebracht en allerlei publicaties die aan haar fotografie zijn besteed gelezen. Wat dat betreft hoef ik er eigenlijk geen blog over te maken. Haar naam googelen is voldoende voor iedereen en brengt je waarschijnlijk in dezelfde stemming als waarin ik geraakte. Meer …

# 25 Alain Laboile

Ik keek laatst TV naar een heel huis vol. Levendige aanstekelijke emo-tv. Grote gezinnen, je ziet er nog maar weinig van. Het gezin als hoeksteen van de samenleving was lang een kenmerkende opvatting van het CDA. De huwelijkse staat van de christendemocratie lijkt inmiddels wel achterhaald. Nochtans is het reilen en zeilen in de grote gezinnen mooi om te zien. De vader als de patriarchaal die meestal alleen de kost verdient, soms met een van de 10 kinderen die ook al volwassen is. Meer …

# 24 Colette Lukassen

TOPPER

Laat ik er geen misverstand over bestaan. Het is niet de vrouw die hierboven is afgebeeld, alhoewel zij waarschijnlijk in haar kringen zeker ook als een topper gezien zal worden. De fotograaf die de foto maakte behoort in mijn ogen tot de top van de Nederlandse fotografen.

Vorige week was de opening van de expositie Mens op zee, Portretten van Marva’s (Marinevrouwen). Meer …

# 23 Chris Maliwat

In mijn lezingen over documentaire fotografie gebruik ik de omschrijving die Ton Hendriks (auteur van het boek beeldspraak) hanteert. ‘Het documentair portret is verwijzend naar omstandigheden of situaties’. Een beroemd voorbeeld is de foto die Mary Ellen Mark van ’the damm family’ maakte.

Gisteren kwam ik op instagram per toeval een hedendaagse vrijetijdsfotograaf tegen die nagenoeg dagelijks documentaire portretten maakt, Chris Maliwat.

Een reeks portretten, afgewisseld met een enkele situaties, dat is het boek Metrogram van amateurfotograaf Chris Maliwat. Meer …

# 22 Jean-Luc Coudun

De titel van de blog over het werk van deze fotograaf is ‘een plus een is drie’. Deze titel zal zeer waarschijnlijk niet bij Jean-Luc Coudun zelf zijn opgekomen. Het is mijn bloggersvrijheid die me daartoe heeft besluiten. Het is niet helemaal nieuw wat deze Fransman doet, verschillende beelden samenvoegen. Op een dusdanige manier dat het twee afzonderlijke beelden blijven. Je ziet ook foto’s waarbij het ene beeld als het ware overgaat in het andere maar bij Coudun niet. Meer …

# 21 Rebecca Horne

Misschien vraag je je wel af bij het zien van dit beeld of Rebecca Horne een fotograaf is. In ieder geval maakt ze kunst en op haar website spreekt ze nadrukkelijk over fotografie en noemt ze zich fotograaf. Ze maakt niet zo voor de hand liggend werk. Het lijkt of je kijkt naar een niet bestaande werkelijkheid. Een geconstrueerde wereld. Meer …

# 20 John Goldsmith

John Goldsmith is een ware kunstenaar als het gaat om straatfotografie. Hij is naast fotograaf ook adviseur en professionele drukker. Ik vind het geweldig boeiend hoe hij in zijn werk op zoek gaat naar de grenzen van licht en donker. Vooral het donker schuwt hij niet. Daardoor ontstaan er beelden die de werkelijkheid overschaduwen, zowel letterlijk als figuurlijk. De straat wordt een theater in zijn fotografie waarin op verschillende plaatsen in het beeld ‘acteurs’ en ‘decorstukken’ lijken te verschijnen. Meer…

#19 Felipe Romero Beltrán

Felipe Romero Beltrán is een jonge (1992) van oorsprong Colombiaanse fotograaf. Sinds 2017 woont en werkt hij in Madrid. In juni 2020, tijdens de corona, begon hij aan het project ‘Dialect’ te werken. ‘Dialect’ gaat over een migrantencentrum in Sevilla. Hij bezocht het centrum dagelijks, vaak liet hij zijn camera bij de portier aan de ingang staan en hing hij de hele dag rond samen met de migranten. Naar zijn idee was het belangrijk om op een emphatische manier naar de immigranten te kijken. Daarin speelde het contact een cruciale rol. Meer …

#18 Vanessa Winship

In 2008 zag ik haar werk voor het eerst op het prestigieuze fotofestival in Arles. Ze exposeerde haar serie SWEET NOTHINGS waarmee ze internationaal doorbrak. Vanessa groeide op in Londen en studeerde daar film en fotografie aan de Polytechnische Academie.

Al ruim tien jaar woont en werkt de Britse Vanessa Winship -samen met haar man en fotograaf George Georgiou- in verschillende landen in Oost-Europa en de Balkan. Tussen 2003 en 2007 woonde zij in Turkije waar ze werkte aan verschillende fotoseries over het leven van mensen in de grensgebieden langs de Zwarte Zee. Meer …

#17 Stop tanks met boeken

MARK NEVILLE

Fotograaf Mark Neville (Londen 1966) deed zijn oproep met het recent uitgegeven boek ‘STOP TANKS WITH BOOKS’. Enkele maanden geleden publiceerde hij dit nieuwe boek waarin hij een oproep doet om de voortdurende strijd voor Oekraïnes onafhankelijkheid te ondersteunen. Na slechts luttele weken bleek de oproep werkelijkheid te zijn geworden en schreeuwt de wereld om giften, geld en goederen voor het land dat wreed is aangevallen. De macht van de documentaire fotografie ten spijt zullen zijn boeken geen halt toeroepen aan de vreselijke oorlog die door Poe-Tin is ontketend. Waarom is de terechte vraag. Meer …

#16 De vis die nooit zwom

KIRSTY MACKAY

Ik heb wel even getwijfeld of ik deze blog -nu- aan het eind van het jaar zou publiceren. Als je kijkt naar het jaar 2021 dan is dat in heel veel opzichten niet zo florissant verlopen. Mijn blog is een fotografieblog en ik ga hier dan ook niet allerlei politieke en maatschappelijke missers opsommen, noch de negatieve tendensen die op verschillende manieren in onze samenleving zichtbaar zijn geworden. Laat staan de Covid-19 ellende die het jaar opnieuw ‘beheerst’ heeft.

Mijn twijfel bestond erin dat de fotograaf die ik hier een plekje wil geven -Kirsty Mackay- nou niet het meest romantische en optimistische werk maakt dat je -smakkend naar het positieve in deze tijd- zou wensen. Meer …

#15 ZELF in het kwadraat

JO ANN CHAUS

Jo Ann Chaus is een Amerikaanse fotograaf en woont en werkt New York. In 2016 publiceerde ze in eigen beheer “Sweetie & Hansom”. Het boek gaat over een Amerikaans gezin en geeft als het waren commentaar op familierelaties, het ouder worden en het verstrijken van de tijd, de onschuld van de jeugd, de tragische kant van een verslaving en de kwetsbaarheid van het leven. Jo Ann heeft de persoonlijke foto’s gemaakt over een periode van zeven jaar, voor en na van de tragische dood van haar zoon en broer. Meer …

#14 As it is

RINKO KAWAUCHI

De eerste keer dat ik haar naam hoorde was pakweg een jaar of zes geleden. Ton, deelnemer aan een van mijn mentoraten was een fan van haar en vertelde dat hij graag in de geest van Kawauchi wilde werken. Ik heb enkele filmpje over haar bekeken om haar werk en werkwijze te leren kennen. Dat op zich was al een ontdekkingstocht in de fotografie van een bijzondere vrouw.

‘Als ik fotografeer denk ik niet aan wat er was of wat er komt’

‘I want to live on the moment‘

Meer ….

#13 Fotografie en het leven in de persoonlijke nabijheid

MAARIT HOHTERI

Maarit Hohteri is geboren in Helsinki (1976) en studeerde in 2002 af aan de zogenaamde Helsinki School.

The Helsinki School

De ‘Helsinki School’ vertegenwoordigt een geselecteerde groep fotografen die aan de Aalto University School of Arts, Design and Architecture, zijn opgeleid. De Helsinki School staat voor een specifieke benadering van het onderwijs waarin denken en samenwerking niet altijd op een harmoniemodel gestoeld hoeft te zijn. De nadruk lag niet alleen op het fotografie-onderwijs sec, maar ook op het breder bevragen van kunst en ideeën in termen van hun inhoud en betekenis. Meer …

#12 In de ban van het beeld

Persoonlijk visualiseren Olivia Milani

Kunstenaar en fotografe Olivia Milani is gefascineerd door beelden en de kracht van beeldtaal sinds ze zich kan herinneren. Ze studeerde fotografie aan Central Saint Martins in Londen en studeerde af met een postdoctorale graad in fotografie. Meer …

#11 Waartoe familiekiekjes kunnen leiden

De stijl van Richard Tuschman laat zich beschrijven onder andere in termen van nostalgie, beschouwend en visueel sterk door tinten, lichtomstandigheden en kleurgebruik.

Zijn beelden [o.a. Kindertijd] tonen niet de echte wereld, wel een wereld die daarop verbluffend veel lijkt. Juist die frictie tussen echt en onecht geeft een spanning aan mij als kijker. De magie van tijd en ruimte in het hier en nu. Of speelt het toch alleen af in de fantasie. In het brein van de fotograaf/kunstenaar en tenslotte ook in die van de kijker. Je vraagt je af wat er gebeurt. Romantiek wordt gecombineerd met een surrealisme dat enigszins benauwd. Meer …

#10 Het verhaal achter de zeemeermin

Soms worden je ogen geopend nog voordat je goed en wel wakker bent.  In het schemergebied tussen slapen en waken treden merkwaardige fenomenen op. Misschien lijkt de droom van zojuist wel werkelijkheid te worden en wil je dat moment zo lang mogelijk koesteren.

Het is overdreven om te zeggen, maar iets dergelijks gebeurde toen ik klikte op een link van de website van de 23-lentes-jonge Belgische fotografe Elisa Maenhout. Soms lijkt het of je als ‘alwetend’ fotocoach een ontdekking doet en -voor jezelf- voorspelt dat deze fotograaf een grote toekomst tegemoet gaat. Of het waar is weet ik niet maar ik gun het haar in ieder geval helemaal. Haar werk heeft me echt verwonderd. Met name de vele verschillende invalshoeken en de benadering van het project over de zeemeerminnen verbaast me in het besef dat Elisa pas 22 was toen ze dit project al voor een groot gedeelte realiseerde. Meer …

#9 Anatomie van de valse herinneringen

Vanja Bucan werd in 1973 geboren in Slovenië. Nadat ze een graad in de sociologie had behaald (Universiteit Lublijana) volgde ze fotografie aan de academie de Schone Kunsten in Den Haag (2006 – 2010). Thans woont en werkt ze in Berlijn. Haar lijst van exposities en onderscheidingen is vrij fors. Recent behoorde ze tot de Top Tien van Lens Culture Critics Choice Award. Meer …

#8 Het verhaal en de foto

Gisteren op BREDAPHOTO bekroop me bij tijd en wijle de vraag naar het kip of het ei. Vooropgesteld ik heb met enkele fotovrienden me volop vermaakt en tegoed gedaan aan geweldige boeiende foto’s.

Het festival blinkt al jaren uit door de focus op de documentaire fotografie. Ondanks de wat geringere omvang kan het wat betreft de verhalende fotografie prima vergeleken worden met het mondiale jaarlijkse fotofestival Les Rencontres d’Arles. Dat ging dit jaar niet door, BREDAPHOTO wel!

Ik heb enkele fotografen in mijn ‘schriftje opmerkelijke fotografen‘ geschreven. Meer …

#7 De sensibele fotoleeftijd

Gilbert Garcin was directeur/ondernemer van een lampenfabriek. Toen hij op 65 jarige leeftijd zijn bedrijf verkocht en met pensioen ging begon zijn fotografische carrière. Hij had een fotoworkshop gevolgd in Arles en dat was de impuls voor jarenlange conceptuele fotografie op hoog niveau. Meer …

#6 Paradigmaverschuiving portretfotografie

Marie Tomanova

Is zij de nieuwe Robert Frank [1924-2019]?

Hij, vaak als dwarsligger van de fotografie gezien, zorgde met zijn boek ‘The Americans’ voor een totaal nieuwe en shockerende doorbraak in de reportagefotografie. Er werd een wereld getoond op een visueel andere manier. De beeldtaal die Frank ontwikkelde, -en vooral zichtbaar werd in dit boek-, is door velen geroemd als een meesterwerk en heeft destijds de fotografiewereld op zijn kop gezet. Meer …

#5 Tussen fictie en werkelijkheid

OP ZOEK NAAR DE GRENS ?

Momenteel lees ik twee boeken van Belgische auteurs. De biografie over Diane Arbus van Patrick Roegiers (2006, de droom van een schipbreuk | Sirene – 280 pagina’s – ISBN: 978 90 5381 455 0) herlees ik en het Dagboek van een Fotograaf van Stephen Vanfleteren is kakelvers (2020). Meer …

#4 Het portret

August Sander maakte portretten om alle soorten mensen in hokjes te plaatsen. Mogelijk dat dit heden ten dage niet politiek correct zou worden gevonden, maar naar mijn idee had hij er niets slechts mee voor. Hij wilde een objectieve weergave van de werkelijkheid en fotografeerde een dwarsdoorsnede van de Duitse samenleving.  Meer …

#3 Niemendalletjes en juweeltjes

Sinds een maand heeft het Nederlands Centrum voor Fotografie, de Fotobond, een rubriek ‘jouw foto in the picture’. Elke week kunnen fotografen inzenden onder een bepaald thema. Het thema is elke week anders en wordt steeds door de curator-van-de-week gekozen. De keuze is steeds een combinatie van een onderwerp (bijvoorbeeld portret, landschap, mens, object, etc), een emotie (bijvoorbeeld vrolijk, artistieke, onverwachte, etc) en een beeldelement (bijvoorbeeld manipulatie, licht, compositie, verhaal, etc). Daarmee ontstaan er schier eindeloze mogelijkheden voor de keuze van the picture on the week! Meer …

#2 ff anders

Photo-SCHWEIZ, een van de belangrijkste Europese fotografie instellingen – hebben 30 Zwitserse fotografen uitgenodigd hun kijk op de corona-pandemie vast te leggen. De resultaten zijn nu online te zien. Het zijn foto’s die soms het voor de hand liggende tonen maar je vind er ook fotografen die buiten hun comfortzone zijn getreden en een voor hen totaal andere manier van fotograferen hebben gekozen. Meer …

#1 A perfect day

Txema Salvans [1971 Barcelona] is een Spaande fotograaf die gedurende meerdere jaren aan projecten werkt. Aan ‘Perfect Day’ werkte hij gedurende 15 jaar en legt hij op een enigszins tragikomische manier het leven aan de Middellandse Zeekust vast. Meer …